Irene Kurpershoek, geboren in 1957, studeerde in 1993 af in de klinische- en gezondheidspsychologie aan de Rijksuniversiteit Leiden.
Irene is Gezondheidszorgpsycholoog BIG, Psycholoog NIP, Registerpsycholoog NIP, Eerstelijnspsycholoog / Generalistische Basis GGZ en lid van het NIP en de LVVP.
Voordat Irene ging studeren was zij werkzaam in de zorg en in de creatieve sector. Van collega’s en leidinggevenden kreeg zij het advies om psychologie te gaan studeren. Na een reis van enkele maanden meldde zij zich dan ook bij de universiteit in Leiden om deze studie te beginnen. Een keuze waar zij nooit spijt van heeft gekregen. Zij ervaart het als een pre dat zij, voordat zij psychologie ging studeren, gewerkt en gereisd heeft.
Tijdens de studie deed Irene ruime ervaring op in het werken vanuit de cognitieve gedragstherapie.
Daarna maakte zij via opleidingen en bijscholingen kennis met een breed scala van therapievormen, zoals de rationeel emotieve therapie, de directieve therapie, de vrouwenhulpverlening, symbooldrama, analytische tekentherapie, creatieve therapie, beeldend werken, autogene training, mindfulness, acceptance and commitment therapy (ACT) en positieve psychologie. Ook volgde Irene vele cursussen die zich richten op de behandeling van bepaalde klachten, zoals rouwverwerking en omgaan met verlieservaringen, slaapproblematiek, eetproblematiek, traumaverwerking, negatieve ervaringen op seksueel gebied.
Alhoewel Irene zich in de dertig jaar dat zij nu als psycholoog werkzaam is in vele therapievormen heeft ontwikkeld, ervaart zij steeds dat de opgedane praktijkervaring in de cognitieve gedragstherapie zijn waarde als basis behoudt.
Toen ik begon aan een opleiding op achttienjarige leeftijd, ben ik gezondere keuzes gaan maken. Meer bewegen, gezonder gaan eten, noem maar op. Het voelde goed. Ik werd wat slanker, gespierder en kreeg meer energie. Na een aantal jaar werd het maken van ‘gezonde keuzes’ een obsessie. Ik ging regeltjes voor mijzelf opstellen waar ik aan moest voldoen. ‘Ik mag vanavond alleen een biertje drinken als ik ’s morgens ga hardlopen’. Mensen om mij heen vonden het maar overdreven, maar ik voelde me er goed bij!
Vanaf het moment dat ik op mijzelf ging wonen werd dat anders. Er veranderde een hoop in korte tijd zonder dat ik hierbij stilstond. Ik ging alleen wonen, fulltime werken en corona brak uit. Het sociale isolement zorgde ervoor dat ik me nog meer op mijzelf kon focussen.
Wat eet ik? Hoeveel beweeg ik? Wat eet ik morgen?
De situatie brak me op. Mentaal was het een uitputtingsslag en ook lichamelijk kreeg ik mankementen. Ik had een ijzertekort en werd zo mager dat het mensen ging opvallen. Ik besprak het met mijn ouders en zusjes. Ik heb hen veel te danken aan deze periode. Ik dacht het samen met hen op te gaan lossen. Psychische hulp? Nee, zo erg is het nou ook weer niet. Ik heb een eigen wil, dat lukt mij best!
Niet dus. Ik speelde een wedstrijd tegen mijzelf die ik niet mocht winnen.
Nadat ik m’n familie zo zag schrikken toen zij mij in het zwembad zagen, besloot ik het roer om te gooien. Na wat omzwervingen ben ik bij Irene terecht gekomen. Dit was net wat ik nodig had. Ik kreeg weer controle op mijn ‘eet’ stoornis. Ik leerde mijzelf beter begrijpen en accepteerde mijn gedrag en gedachten, in plaats van er tegen te vechten. Na zo’n 8 online sessies waarin ik heb gehuild, gelachen en nagedacht ben ik er weer aardig bovenop.
Lichamelijk zou ik er nog graag een paar kilo bij willen zien. Maar het is een verademing om niet meer de hele dag bezig te zijn met eten en bewegen. Ik geniet weer van alle mooie dingen in het leven. Irene, bedankt!
Vanaf het eerste moment dat ik met Irene sprak over mijn thuissituatie met een ernstig zieke partner was er het luisterende oor waar ik behoefte aan had. Tijdens de gesprekken gaf ze me tools om met de situatie en mijn eigen gevoelens om te kunnen gaan en leerde ik anders naar de situatie te kijken. Dit veranderde natuurlijk niet het ziektebeeld van mijn partner maar wel de manier waarop ik er nu mee om ga. Bedankt Irene voor je kundigheid en luisterende oor. Tegen jou heb ik dingen kunnen zeggen die je tegen een ander niet gauw zou durven of mogen zeggen maar die een enorme opluchting waren.
Direct na haar afstuderen heeft Irene in 1994 haar eigen psychologiepraktijk opgezet. Maatwerk, respect en een relativerende kijk op het leven zorgen voor een ontspannen sfeer in de praktijk. Met veel plezier en interesse volgt Irene nog steeds regelmatig bijscholingscursussen op diverse psychologische gebieden. Op deze manier blijft zij zich als psycholoog vakkundig bekwamen en verliest zij nieuwe ontwikkelingen binnen haar vakgebied niet uit het oog. Irene verstaat de kunst een vertaalslag te maken van theoretische kennis en methoden naar het praktisch werken met uw problemen en klachten.
Naast de werkzaamheden in de psychologiepraktijk treedt Irene sinds 2007 met haar creatieve werk naar buiten. Zij tekent, schildert, illustreert, schrijft en dicht. In al haar werk is een combinatie van ernst en humor te zien. Voor Irene werkt de combinatie psychologie en creativiteit positief op haar prestaties op beide vlakken.
Na een cursus creatief schrijven en individuele coaching op dit gebied schreef Irene in 2010 een boek over het herkennen van- en omgaan met verborgen verlieservaringen, getiteld Zakdoekje leggen, verborgen afscheid. Deze raamvertelling helpt om verschillende vormen van verscholen verlies in te zien en te verwerken, zodat er uiteindelijk rust gevonden wordt. Zo kan het leven weer omarmd worden en komt er ruimte vrij voor nieuwe kansen. Zakdoekje leggen is via Irene verkrijgbaar via beveiligde e-mail.
Informatie over exposities, workshops en andere activiteiten is te vinden bij ‘exposities’ op www.verhaalenbeeld.nl. Vind je het leuk om op de hoogte te blijven van Irene haar creatieve werk, meld je dan aan voor de nieuwsbrief via deze link.
Op www.irenekurpershoek.exto.nl is veel beeldend werk van Irene te zien en zijn blogs van haar hand te lezen.
In de tijd dat sociale academies helemaal in de mode waren en ik een opleiding in die richting volgde verstond men onder assertiviteit iets anders dan wat ik nu overbreng via mijn werk als psycholoog. De studierichtingen bij sociale academies waren divers, maar de rode draad was dat je met je diploma ‘iets’ voor de maatschappij - en wellicht de wereld - ging betekenen.
Mijn moeder had niet zo’n positieve relatie met de winter. Kou, donkerte, gladheid… het lag haar niet zo. Omdat zij een heleboel woorden niet mocht uitspreken van zichzelf, zou zij nooit toegeven dat ze aan dit jaargetijde een hekel had, of erger nog, een ‘pesthekel’. Voor iemand die hondenpoep aan de schoen ‘hum’ noemde en in plaats van een vloek ‘potjandubbeltje’ zei, was dat geen optie.
'Niemand noemt me meer Willem,' deelde mijn negentigjarige opa mij mede. Alhoewel ik als tienjarige wel ongeveer begreep wat hij bedoelde, snap ik vijftig jaar later zijn boodschap beter.
