In de tijd dat sociale academies helemaal in de mode waren en ik een opleiding in die richting volgde verstond men onder assertiviteit iets anders dan wat ik nu overbreng via mijn werk als psycholoog. De studierichtingen bij sociale academies waren divers, maar de rode draad was dat je met je diploma ‘iets’ voor de maatschappij - en wellicht de wereld - ging betekenen.
Mijn moeder had niet zo’n positieve relatie met de winter. Kou, donkerte, gladheid… het lag haar niet zo. Omdat zij een heleboel woorden niet mocht uitspreken van zichzelf, zou zij nooit toegeven dat ze aan dit jaargetijde een hekel had, of erger nog, een ‘pesthekel’. Voor iemand die hondenpoep aan de schoen ‘hum’ noemde en in plaats van een vloek ‘potjandubbeltje’ zei, was dat geen optie.
'Niemand noemt me meer Willem,' deelde mijn negentigjarige opa mij mede. Alhoewel ik als tienjarige wel ongeveer begreep wat hij bedoelde, snap ik vijftig jaar later zijn boodschap beter.
