Mijn moeder had niet zo’n positieve relatie met de winter. Kou, donkerte, gladheid… het lag haar niet zo. Omdat zij een heleboel woorden niet mocht uitspreken van zichzelf, zou zij nooit toegeven dat ze aan dit jaargetijde een hekel had, of erger nog, een ‘pesthekel’. Voor iemand die hondenpoep aan de schoen ‘hum’ noemde en in plaats van een vloek ‘potjandubbeltje’ zei, was dat geen optie.

'Niemand noemt me meer Willem,' deelde mijn negentigjarige opa mij mede. Alhoewel ik als tienjarige wel ongeveer begreep wat hij bedoelde, snap ik vijftig jaar later zijn boodschap beter.